Abstract: У статті розглядається вплив масової прощі представників закордонних хасидських громад на динаміку розвитку українсько-єврейських взаємин зокрема та на етнополітичні процеси сучасної України загалом. Актуальність дослідження визначається, по-перше, недостатньою вивченістю вказаного явища у вітчизняній науці; по-друге, тією обставиною, що кількість паломників, які щороку відвідують нашу країну, суттєво перевищує чисельність парафіян місцевих юдейських громад. Специфіка хасидського віровчення вимагає, щоби віруючі регулярно відвідували місця поховання своїх провідних лідерів. Тому, оскільки згаданий релігійний рух зародився саме в Україні, зв’язок з нею багатьох закордонних юдейських релігійних громад тримається на високому рівні, незважаючи на жодні обставини. Ні пандемія, ні війна суттєво не зменшили кількість відвідувачів місць поховання вчителів хасидизму. Наведені автором факти дозволяють виявити дві суперечливі тенденції в реакції місцевих мешканців на прибуття численних послідовників юдейського релігійно-містичного руху: 1. Поширення ворожих настроїв та акцій, скерованих проти прибульців; 2. Зростання зацікавленості в розвитку прощі і збільшення толерантності.
Перша тенденція зумовлена суттєвими розбіжностями у світогляді, культурі та побутових звичках. Вона також є наслідком корупційних проблем, оскільки муніципальна влада вводить до місцевих бюджетів лише малу частину здобутих від паломників коштів. Друга тенденція визначається зацікавленістю місцевих мешканців у заробітках, пов’язаних з обслуговуванням прочан, і толерантністю, яка дедалі більше поширюється в суспільстві. У висновках відзначається, що розвиток дружніх стосунків між місцевим населенням і хасидами-паломниками сприяє позитивній динаміці іміджу українського суспільства не лише в єврейському середовищі, але також і в численних спільнотах сучасного західного світу, які безпосередньо не причетні до юдаїзму. Це, в свою чергу, допоможе Україні під час повоєнної розбудови. Задля вирішення пов’язаних з прощею проблем автор рекомендує низку просвітянських заходів для місцевого населення, регіонального чиновництва та самих паломників.
Abstract: No published research to date has investigated the mental health experiences of Orthodox Jewish adolescents in the UK, although anecdotally, the Jewish mental health community is aware of the prevalence of mental health difficulties amongst young people. This lack of research highlights a serious gap in how to best support this population in the community and in mainstream services. As a first step into this field of study, this research explored the experiences of seven London-based Orthodox Jewish female therapists offering talking therapy to strictly Orthodox Jewish (Chareidi) female adolescents in the private sector, using semi-structured interviews. An interpretative phenomenological analysis of the interview data identified several themes: The therapists navigated personal and professional overlap when working within their own community, dealt with blurred boundaries, and managed the complexities of confidentiality within a close-knit community context. Furthermore, their therapeutic practice was culturally informed, and they applied cultural sensitivity with their clients. The therapists talked about how they helped Chareidi Gen Z on their journey to adulthood and how they experienced both feeling connected to their clients, and feeling disconnected when values were at odds with each other. The implications from this study included the need to engage Orthodox Jewish adolescents in future research so that their voices can be captured, the importance of continuing to increase culturally sensitive mental health promotion, education, and provision within the Chareidi community, and for mainstream services to facilitate access for the Chareidi community by prioritising culturally informed practices and community partnership work.
Abstract: Using a ‘lived religion’ approach, this chapter analyses interviews conducted with Orthodox Jewish women to investigate how women learn about kashrut [Jewish dietary] rules, the resources they use when dealing with kashrut problems, and the kashrut practices that they develop themselves. The research shows the persistence of mimetic, family-based models in the transmission and practice of kashrut among women, thus challenging the scholar Haym Soloveitchik’s famous claim that text-based learning has superseded mimetic learning in the modern Jewish world. The chapter suggests that the two types of learning are strongly gendered, and it explores the differences between the ways men and women learn about and understand kashrut practices. The research highlights the difference, and the tense relationship, between elite text-based culture (almost exclusively male in the Orthodox Jewish world) and popular practice (largely in the hands of women in Orthodox daily kashrut observance) and raises issues of rabbinic control and authority versus family loyalty and self-confidence. The study reveals the divergence between a nominally hegemonic authority of elite, male-authored texts and their interpretation by rabbis, and an unacknowledged lived religion in which women decide everyday ritual practice. Taylor-Guthartz suggests that to gain a complete picture of any religious tradition, knowledge of its elite written aspects must be balanced with the investigation of lived, everyday religious practice, and the complex relationships between these two elements must be appreciated and understood.
Abstract: The number of Israelis in Germany is rather small, with about 20,000 total (Rebhun/Kranz/Sünker 2022: 65), and an additional 5,000 to 10,000 individuals who have a statistically inferred relationship to Israel. Most of this current volume owes to movements to Germany between the mid-2000s to the mid-2010s (ibid.); migration has plateaued since. Drawing on socio-demographic research conducted within the framework of “The Migration of Israeli Jews to Germany since 1990” (GIF 1186), and amending it by on-going, multi-sited ethnographic fieldwork carried out amongst Israelis and Jews in Germany since 2002, this paper seeks to address the institutional infrastructures of migration and of social class. While ‘creative class’ (Florida 2002) Israelis migrate to and live in Berlin (Cohen/Gold 2022), they tend to be over-reported in the media, thanks to specific German and Israeli identity investments (Kranz 2022). These Israelis, or more precisely, Israeli Jews, are a smoke screen; they are interpreted as the replacements for the displaced and murdered Jews with the ‘add on’ of Israeliness. They make for a fine case study of understanding German/Jewish/Israeli relations, and unpicking the symbolic Israeli and Jewish capital in combination with the concept of ‘creative class’ (Florida 2002) in situ in Berlin and across Germany.
Abstract: Our narrative and expert interviews with Jewish and non-Jewish key figures in public and political life mainly focussed on the question of to what extent have Jewish-non Jewish relations changed, compared to the discord prior to 1933, and the general reservation and uncertainty after 1945? We also raised other key questions like: to what extent do Jews in Germany feel integrated into today’s non-Jewish majority society? What do they consider core elements of their Jewish identities? What is the meaning of Israel in their lives as Jews? How do they cope with new trends of antisemitism in Germany? As a complementary question, we wanted to know from our non-Jewish interviewees how different they consider Jewish/non-Jewish relations today? To what extent does Shoah memory (still) affect these relations? How do Jews and non-Jews cooperate in social activities, and are there new, joint strategies to combat antisemitism?
Our interviews revealed that Jews in present-day Germany do not romanticize their lives in the country of the former Nazi regime. However, they appreciate efforts by the state to promote future Jewish life, to carry out dignified politics of commemoration, and to ensure security. Antisemitism is perceived as a societal problem but not as an existential threat. None of the Jewish interview partners considered Germany as a place that is too dangerous for Jews. Memory of the Shoah is considered important, but building a Jewish future, especially for one’s
own children, is the more relevant issue.
A key finding of our interviews in Germany is that a new generation of young Jews has grown up neither justifying living in the “country of the offenders” nor considering themselves representatives of the State of Israel. Young Jews in Germany run their own multifaceted networks, understanding themselves as Jews but to a similar extent also as Germans. Some of them enjoy participation in public and political life, deliberately acting in both roles
Abstract: In the twenty-first century, Rome’s former Jewish Ghetto has experienced rapid “foodification,” in which food businesses come to dominate a previously residential or mixed-use neighborhood. Why and how has foodification taken place in Rome’s former Ghetto, and how unique is this case? What can this example teach us about foodification as a phenomenon? Foodification is influenced by broader forces, including gentrification, but is also affected by factors particular to this neighborhood. These include Jewish heritage tourism; religious dietary laws; and a growing curiosity about hyper-local food, such as cucina ebraico-romanesca (Jewish-Roman cuisine), and about dishes outside the Italian canon. Jewish-style and kosher restaurants have developed to stimulate and satisfy multiple demands, serving “traditional” Jewish-Roman dishes; Middle-Eastern and North African dishes; new interpretations of popular Italian dishes; and kosher versions of international foods popular in Italy, like hamburgers and sushi rolls. Contrary to the idea that this diversity threatens the Jewish-Roman tradition, I argue that the neighborhood’s foodscape reflects the variety of communities and tastes in contemporary Rome, where local specialties persist alongside a wide range of other options. This article argues that although foodification is often connected to gentrification and tourism, it should be distinguished from these phenomena. By asking how the former Ghetto’s new restaurants communicate heritage and identity, I demonstrate that foodification can take place in ways that are specific to a particular neighborhood, and that the food has become one of the major means by which the former Ghetto’s past and present character is articulated in Rome.
Abstract: Przez ostatnie dwa lata eksperci i ekspertki współpracujący z Żydowskim Stowarzyszeniem Czulent przy realizacji projektu „Zintegrowany system monitorowania antysemickich przestępstw i mowy nienawiści oraz pomocy i wsparcia dla członków społeczności żydowskiej” katalogowali i analizowali nienawistne wpisy, symbole i znaki znalezione w przestrzeni publicznej oraz na platformach mediów społecznościowych. Celem tychże działań, była analiza nienawistych treści wymierzonych w społeczność żydowską. Badając sposoby wykorzystania mediów społecznościowych, symboli i memów w próbach indoktrynacji i ataków na grupy mniejszościowe oraz reakcje organów ścigania czy wymiaru sprawiedliwości, doszliśmy do wniosku, iż nadal dominuje niska świadomość społeczna na temat praktyk i obrazów współcześnie promujących nienawiść.
Wychodząc naprzeciw potrzebom osób działających na rzecz praw człowieka, stworzyliśmy niniejsze opracowanie w którym zebrano przykłady symboli, pojawiających się w przestrzeni publicznej, aby zilustrować ich dwuznaczność, ironię i wiarygodne zaprzeczenia, dając możliwość osobom aktywistycznym narzędzia w rozszyfrowaniu i zmierzeniu się z symboliką nienawiści.
Wychodząc z założenia, iż nienawiść nie ogranicza się do żadnego spektrum ideologicznego, zebraliśmy i opracowaliśmy materiały, które wykorzystywane są do ataków na grupy mniejszościowe i nie tylko. Publikacja została ponadto poszerzona o perspektywę socjologiczną, uwzględniającą nienawistne znaki w domenie symbolicznej autorstwa Lecha M. Nijakowskiego. Psychologiczne aspekty mowy nienawiści opracowane przez Mikołaja Winiewskiego oraz praktyczne rozwiązania prawne opracowane przez Joanna Grabarczyk-Anders, Jacka Mazurczaka oraz Tomasza Plaszczyka.
Publikacja ta, zawiera nie tylko symbole związane z ruchami skrajnymi, które są dostrzegane przez społeczeństwo i jednoznacznie odbierane jako przejaw nienawiści, ale również takie, które nie wzbudzają zainteresowania czy niepokoju ponieważ eksponują niejasne i kontekstowe symbole nienawiści wykorzystywane bez większych konsekwencji, jeśli w ogóle. Są to symbole i znaki, które wykorzystują ironie, humor, przekierowanie na inny temat, błędną charakterystykę i estetykę, aby zawoalować swoje przekonania i zatrzymać „normies” w nienawiści.
Strategia ta polega na przywłaszczaniu symboli i przypisywaniu im nienawistnego znaczenia. W tym kontekście, na przykład gest „okay” czy żaba Pepe, mogłoby się wydawać dają możliwość wiarygodnego odpierania zarzutu o szerzenie nienawiści i ośmieszają oskarżyciela. Co w konsekwencji przyczynia się do zakodowanego funkcjonowania nienawiść w głównym nurcie. Mając ponadto na uwadze przyswajalność nowych technologii i platform komunika-
cyjnych, wiele ruchów nienawiści dostosowało się do młodzieżowych platform, takich jak TikTok, Instagram, Twitch czy Discord. Równie sprawnie wykorzystują serwery gier wideo, by radykalizować, propagując nienawiść i nienawistne zachowanie. Budują w ten sposób sieć kontaktów, mobilizują nowe grupy dla poparcia skrajnych grup czy partii politycznych, burząc podział pomiędzy światem online i światem offline. W ten sposób nienawiść ograniczona do ekstremalnych przestrzeni online, jest normalizowana i coraz częściej pojawia się w „prawdziwym życiu”, gdzie często jest powiązana z przypadkami terroryzmu
na całym świecie.
Dlatego tak ważne są rozwiązania systemowe, bazujące na wsparciu infrastruktury badawczej i edukacyjnej, zaangażowania organizacji non-profit oraz grup społecznych w przeciwdziałanie nienawiści. Niewystarczające jest
ustanowienie prawa przeciwko stale ewoluującym praktykom nienawistnym
grup skrajnych, bez rozwiązań edukacyjnych w tym zakresie, prewencyjnych i informacyjnych. Bez podejścia międzysektorowego tworzy się przestrzeń dla grup i ruchów nienawiści, które w pełni mogą działać na wolności i szerzyć nienawiść.
Mamy nadzieje, że nasze opracowanie przyczyni się do zmiany i będzie
zaczątkiem takiej współpracy.
Spis treści:
Domeny symboliczne i nienawistne znaki. Perspektywa socjologiczna. Lech M. Nijakowski
Psychologiczne aspekty mowy nienawiści. Mikołaj Winiewski
Znaki nienawiści – katalog. Anna Makówka-Kwapisiewicz
Zawiadomienie o przestępstwie i co dalej? – uwagi praktyczne. Tomasz Plaszczyk
Postępowania dotyczące mowy nienawiści w Internecie. Joanna Grabarczyk-Anders, Tomasz Plaszczyk, Jacek Mazurczak
Słowniczek podstawowych pojęć. Tomasz Plaszczyk
Kazusy – przykłady zawiadomień o przestępstwach z nienawiści
Publikacja powstała w ramach projektu „Zintegrowany system monitorowania antysemickich przestępstw i mowy nienawiści oraz pomocy i wsparcia dla członków społeczności żydowskiej”, realizowanego przez Żydowskie Stowarzyszenie Czulent oraz Gminę Wyznaniową Żydowską w Warszawie. Projekt finansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach programu Prawa, Równość i Obywatelstwo na lata 2014-2020 oraz Fundacji Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość (EVZ).
Abstract: After the seventy-year break in religious life under the Soviet regime, Jewish communities in Russia revived and multiplied, now consisting mostly of new "returnees to the faith," ba'alei and ba'alot teshuvah. This article, based on biographical interviews and other sources, examines the outlook, self-image and everyday life of women "returnees," ba'alot teshuvah, in a contemporary community of Lubavitch Hasidim in Moscow. Chabad women's claims to modernity and their understanding of it, their view of their community and the social hierarchies in it, and their prioritizing of religious practice over meaning and of action over belief are examined in the contexts of women's religiosity in historical Hasidism, in present-day ultra-Orthodox communities in Israel and America, and in other traditional cultures (focusing on the "alternative modernity" of voluntarily traditional subjects) and in light of Lubavitch movement policies, late Soviet "authoritative discourse" and the current Russian move toward "conservative modernization."
Abstract: En 2022, la CICAD a recensé 562 actes antisémites en Suisse romande. Cette quantité considérable d’incidents enregistrés est due à plusieurs facteurs : élargissement des sources observées, activité très prolifique à Genève d’un négationniste et un accroissement des cas d’antisémitisme. Toutefois, si nos statistiques ne se concentraient que sur les mêmes sources que l’année précédente, la CICAD comptabiliserait 283 actes contre 165 en 2021, soit une hausse de 70%.
Le constat est sans appel : en Suisse romande, l’antisémitisme persiste et continue de croître.
En outre, 3 actes graves et 23 actes sérieux ont été enregistrés en 2022 (contre 5 actes graves et 7 actes sérieux l’année passée).
Les principaux vecteurs d’antisémitisme :
L’extrême-droite : l’extrême-droite est toujours présente en Suisse romande. Sa haine des juifs et des diverses minorités s’exprime quotidiennement.
Les théories du complot : le complotisme s’adapte rapidement à l’actualité et Internet favorise son étendue jusque dans des manifestations et conférences. L’antisémitisme demeure très présent au sein des anciennes comme des nouvelles théories du complot. Cette année, le conflit en Ukraine a été une source importante de théories du complot juif.
Le négationnisme reste marginal en Suisse romande. Toutefois les négationnistes présents dans notre région sont très actifs et comptent pour une grande partie des cas recensés en 2022,
L’actualité au Proche-Orient est généralement une source permanente de commentaires antisémites sur les réseaux sociaux. Cependant, l’antisémitisme lié à Israël a été moins important cette année. Toutefois, deux pics ont été observés en mai, après la mort de Shireen Abu Akleh et en août, lors des affrontements entre le Jihad islamique et l’armée israélienne à Gaza.
L’actualité locale influence également l’antisémitisme. En 2022, un dossier sur l’antisémitisme publié par la Commission fédérale contre le racisme et une vidéo du média Tataki abordant les stéréotypes sur la communauté juive ont engendré une vague de commentaires antisémites sur les réseaux.
Le rapport sur l’antisémitisme en Suisse romande intègre également une synthèse nationale, fruit d’une collaboration entre la FSCI et la CICAD.
Des initiatives doivent être prises dans les domaines éducatifs, politiques et judiciaires, afin de contenir ce fléau.
L’antisémitisme est une atteinte à nos libertés qui doit être combattue avec la plus grande fermeté. Le rapport détaille les recommandations de la CICAD en ce sens. Ce rapport sera pour la première fois disponible aussi en anglais dès le 3 mars 2023.
Abstract: Quelques jours après l’attaque du Hamas en Israël, l’IFOP a réalisé pour le Journal du Dimanche, un sondage destiné à comprendre quelles étaient les représentations des Français à l’égard du conflit et de son impact sur une éventuelle importation de violences antisémites en France.
Premier enseignement de cette étude, le conflit au Proche-Orient apparaît comme particulièrement anxiogène. 86% des Français indiquent être inquiets (36% « tout à fait inquiets »), soit un niveau d’inquiétude proche de celui mesuré au début du conflit russo-ukrainien. Le sentiment d’inquiétude atteint son acmé dans certains segments de la population traditionnellement plus favorables à l’Etat Hébreu : les plus de 65 ans (44% de tout à fait inquiets parmi les plus de 65 ans contre 25% parmi les 18-24 ans) ou encore les électeurs de Valérie Pécresse (50% de « tout à fait inquiets »).
Deuxième enseignement de cette étude : les Français établissent clairement un lien entre les évènements au Proche-Orient et l’importation de violences antisémites en France. 48% des sondés estiment ainsi que les Français de confession juive sont plus en danger et 79% se déclarent inquiets que le conflit se traduise par une augmentation des actes antisémites.
Plus globalement, les Français identifient bien les « nouvelles formes d’antisémitisme » comme étant des causes à ce phénomène : 77% citent le rejet et la haine d’Israël, 76% les idées islamistes, soit des niveaux supérieurs à ceux mesurés pour les idées d’extrême droite (66%).
Dernier point, les pouvoirs publics bénéficient d’une certaine mansuétude dans l’opinion : 60% des Français estiment leur faire confiance pour assurer la sécurité des Français de confession juive. Jean-Luc Mélenchon suscite en revanche la défiance sur ce sujet : il apparait comme la personnalité politique qui suscite le moins de confiance pour lutter contre l’antisémitisme (17%), loin derrière Edouard Philippe (46%), Gerald Darmanin (42%), Marine Le Pen (42%) ou encore Emmanuel Macron (41%).
Abstract: In Hungary, during the decades of the communist regime, mentioning Jewish values or wounds would not have fit into the idealistic consensus (and uniformity, even more). So, virtually 100,000 Hungarian Jews tried to hide or forget their roots.
After the regime change in 1989, the Jewish revival progressed with tremendous force. The children and grandchildren of Holocaust survivors, who had hardly heard anything about Judaism or even about the history of their family at home, suddenly “reinvented” Jewish life. Institutions and grassroots places with an informal, but distinctly Jewish spirit, were born. For the new generations their Jewishness became a positive, almost “sexy” distinction from anybody else.
Interestingly, literature did not take over this vibrant revival. Despite the fact that the significant part of the Hungarian writers, especially the winners of international awards, are of Jewish descent. Thus, Jews are overrepresented in Hungarian literature. Nevertheless, this is a traditional tendency in Hungary that writers don’t really like to belong to minority groups. That’s why, Jewish themes or even the topics of the Holocaust and the representation of the life of the Second Generation, hardly fit into this mainstream perception. Recently, some of the Third and the Fourth Generation - mostly lesser-known, younger writers and especially women - have already begun to investigate the repressed memory of their families.
Abstract: This chapter introduces the notion of ‘enabling concepts’: concepts which may or may not themselves constitute a mode of hate speech, but which through their broad social acceptability facilitate or legitimate the articulation of concepts which can be more directly classed as hate speech. We argue that each distinct hate ideology will contain its own, partly overlapping set of ‘enabling concepts.’ In this chapter, we will focus on the enabling role of references to apartheid for the constitution of antisemitism in British online discourse around Israel. This argument does not rest on agreement as to whether the ‘apartheid analogy’—comparisons between contemporary Israel and the former Apartheid regime in South Africa—itself constitutes a form of antisemitism. The chapter draws on qualitative analysis of more than 10,000 user comments posted on social media profiles of mainstream media in the UK, undertaken by the Decoding Antisemitism project in the wake of the May 2021 escalation phase of the Arab-Israeli conflict. We will show how web commenters frequently use the apartheid analogy to trigger more extreme antisemitic stereotypes, including age-old tropes, intensifying and distorting analogies (such as Nazi comparisons) or calls for Israel’s elimination. The results will be presented in detail based on a pragmalinguistic approach taking into account the immediate context of the comment thread and broader world knowledge. Both of these aspects are relevant preconditions for examining all forms of antisemitic hate speech that can remain undetected when conducting solely statistical analysis. Based on this large dataset, we suggest that—under the cover of its widespread social acceptability—the apartheid analogy thus facilitates the articulation and legitimation of extreme antisemitic concepts that would, without this prior legitimation, be more likely to be rejected or countered.
Abstract: Cet article vise à analyser les raisons pour lesquelles des femmes françaises et juives libérales ont été ordonnées rabbines tardivement, en 1990, malgré un principe d’égalité en vigueur depuis 1846, et en si petit nombre. Cette question sera abordée dans une perspective féministe, à l’aide d’approches et de concepts issus de la sociologie des
organisations et du travail. Nous tenterons de comprendre les mécanismes de « plafond de verre » (Laufer, 2004) et de vitrail (de Gasquet, 2009), qui freinent l’accès de ces femmes aux postes de pouvoir et à la fonction de rabbin selon l’approche « Genre – Organisation – Système » (Fagenson, 1990), approche non encore employée dans les études des institutions religieuses juives. Nous verrons alors que le poids du patriarcat systémique, un rabbinat organisé selon des valeurs, des modèles et une gestion masculine, ainsi que l’autocensure des femmes et l’enfermement des hommes dans des stéréotypes genrés, ont contribué à la construction d’un plafond de vitrail qui a eu raison des principes égalitaires.
Abstract: Common antisemitic visual representations are rooted in Ancient Christianity and the Middle Ages, but we have also witnessed new developments after the Holocaust and the condemnation of fascism. Stereotyping and dehumanization through zoomorphism, demonization, exaggeration of certain physical features anchored in the false presumptions of physiognomy and other visual devices have been weaponized across the centuries for racist and antisemitic agendas. This study undergoes a comparative analysis of two corpuses of antisemitic images from the Romanian press and social media at a distance of one century between them. I analyze the persistency, transformations, and new developments of antisemitic image codes popularized by the Romanian far-right from the start of the 20th century, through to the rise of fascism and the Second World War, up to the present-day social media. This visual qualitative analysis with critical historical insights is carried out on the following corpuses: a) a contemporary subset of 81 memes, digital stickers, and other visuals from 17 Romanian far-right Telegram channels and groups posted over the course of one year (August 2022 – August 2023); and b) 70 archival political cartoons published by 17 far-right ultranationalist newspapers (and one pro-Soviet communist newspaper) between 1911 and 1948. Findings show how persistent certain antisemitic stereotypes have proven across time and different cultural spaces – the hook-nose, zoomorphism, the blood-libel accusations, Judeo-Bolshevism, the satanic representations – and how the visual dimension serves to efficiently implant antisemitic narratives in the collective mind. These (visual) narratives are skillfully recontextualized to fit new (geo-)political realities – the post-Holocaust times, the COVID-19 crisis, the war in Ukraine.
Abstract: Love, to a significant other, can be the motivation for migration, inform a migration trajectory, or provide reasons for remaining in situ. Even so, love remains in the undercurrents of migration research. It is not explicitly addressed, even though it underpins migration within the constellation of arranged marriage, or if the pursuit of love is limited by social structures, or law. This paper links the dynamics of agentic love and self-initiated migration by way of German (non-Jewish) and Israeli (Jewish) migrants in Israel and Germany, respectively. It highlights individual trajectories of love migrants, establishing that love within the area of migration studies needs to be conceptualised as multifaceted and complex, at times contradictory, and as part of an affective trajectory of the migration process; and that the ability to follow up on falling in love, and to actualise love, cannot be unhinged from privilege.
Abstract: After the 1968 emigration, very few Jews remained in Poland, and even more miniscule was the number of “Jewish Jews.” Since then the number has grown somewhat, and much of it is due to the process of de-assimilation; i.e., some people with Jewish ancestors raised in completely Polonized families began to recover, reclaim, and readapt their Jewish background. An analysis of this phenomenon is offered with a series of putative reasons for its occurrence. The individuals constituting the “products” of de-assimilation are the majority of Polish Jews today and form much of the current leadership. While individuals everywhere can strengthen their ties to the Jewish people and can experience teshuvah or another kind of “Judaization,” the process of de-assimilation does not seem to be reducible to those moves. It begins with no Jewish identity, and is highly dependent on the attitudes and cultural trends in the majority society. It does not remove the de-assimilationists from the majority culture. The phenomenon is general and deserves to be studied as a sociological mechanism working in other cases of assimilation to a majority culture. In the Jewish case, it is especially dramatic. Probably the first example can be found in the evolution of the Marrano communities settled in Holland. The presence of de-assimilation seems to differentiate some European, first of all East European, communities from the globally dominant American and Israeli ones. Probably this rather new concept is needed to describe a significant part of the world of the Jews of twenty-first century Europe.
